Met tromgeroffel kondigt de fanfare in dit derde blog de voorstelling aan …
Zo hadden we door de buurt willen trommelen om buurtbewoners enthousiast uit te nodigen om naar onze talenten te komen kijken. Maar de belangstelling vanuit het Odensehuis zelf blijkt zo overweldigend dat de zaal al bijna vol is als elke participant komt en een ander als publiek meeneemt. Ongewild krijgen wij daardoor te maken met het fenomeen ‘wachtlijst’. Iedereen kreeg bericht dat aanmelding op naam dit keer echt nodig is.
Dankzij ons als regisseur actieve bestuurslid Channah, die jarenlang werkzaam was op het Montessori Lyceum Amsterdam (MLA) , opent het MLA heel genereus de deuren voor ons! Maria Montessori’s motto ‘Help mij het zelf te doen’ sluit naadloos aan bij een dementievriendelijke samenleving. Véél dank voor het mogen gebruiken van jullie faciliteiten, MLA!
De laatste ‘doorloop’ bood extra spektakel: een voorproefje van wat kostuums en decor. De uiterst sfeervolle foto’s van Josien Wallast die het decor kleur gaan geven, bewaken we bewust voor bijna 100% tot het moment suprême.
Wie benieuwd was naar de van zolder gehaalde koffer vol clownskleren kon volop genieten van toneelspeelster Gré. Een dag later bleek in contact met de buurtkinderen, die circusacts in de voorstelling gaan vertonen, dat Gré niet alleen haar clownskleren paraat had. Ze improviseerde dusdanig dat de twee circusjongetjes en het publiek ervan smolten.
Zie de muurkrant voor een indruk van de clowntjes. Kom die vooral bekijken, er komt steeds iets nieuws bij.
Het is zó bijzonder om te zien en te ervaren hoe mensen in een zo passende habitat meer dan 100% tot hun recht komen. Hierbinnen, in deze op hen gerichte wereld, stralen ze werkelijk ongekend. Het tonen van de talenten die het Odensehuis herbergt oefent ontegenzeggelijk ook aantrekkingskracht uit op mensen om actief mee te helpen dat te realiseren. Zoals Irene die al haar theaterervaring inzet en de unieke rol van ‘bijspringer’ speelt: mensen waar nodig net even een bedoelde beweging meegeven. Zo simpel kan het zijn!
Denk er de vrolijke rood gestippelde pandjesjas waarin ze zich gaat tooien, nog even bij.
Voor de blauwwitte bloemenpiramide, gevuld met kunstig gekleurde bloemen, vormde museumbezoek de inspiratiebron. Met dank aan Lisa, Liesbeth en Terry.
‘Het meisje met de parel’ van Johannes Vermeer inspireerde Trees tot het schrijven van de vertelling. Op 4 december jl. stond een aantal Odensers in het Mauritshuis oog in oog met ‘het meisje’. Tijdens de voorstelling nodigt virtuoos verteller Roland ons uit als ‘het meisje’ op reis gaat … Ga mee op reis en ontmoet ook de ander, ELKander.